Курсовая работа: Беларуская літаратура перыяду барока

У беларускім літаратурным рэчышчы перыяду барока адбыўся выразны зварот да духоўнага жыцця чалавека, што знайшло адлюстраванне ў шматлікіх творах. У гэты час літаратура напоўнілася новымі тэмамі, эстэтыкай і формамі, якія спалучалі традыцыйныя хрысціянскія каштоўнасці з засваеннем ідэй, прывезеных з-за мяжы. Барокаўскі перыяд характарызуецца высокай эмацыянальнасцю, гульнёй ў словах і. метафар, а таксама акцэнтам на парадоксах чалавечага існавання.

Адна з галоўных рыс гэтага часу — перасцярога і сумнеў. Літаратары барока, такія як Сымон Будны і Язэп Пушкар, адчувалі розныя ўзрушэнні, выкліканыя палітычнымі і рэлігійнымі падзеямі. Іх творы распавядаюць пра духоўны пошук, шчырыя развагі аб жыцці і смерці, а таксама аб неабходнасці спасціжэння вечнага ў свеце зменаў.

Метафары і алегорыі становяцца цэнтральнымі ў гэтым літарызаванні. Напрыклад, прырода з’яўляецца не толькі фонам для дзеянняў герояў, але і тлумачыць і допамагае увасобіць іх унутраныя перажываныя. Сложнасьць формы сціпла спалучалася з глыбінёй думкі, што давала магчымасць кожнаму чытачу знайсці ў творы нешта асаблівае.

Канцэпцыі вехаў жыцця, вялікіх духоўных змаганняў і, у той жа час, любві да роднай зямлі набываюць новае гучанне. Праз паэзію і праз прозу аўтары перадавалі свае пачуцці і ідэі, калі падзеі часу цяклі адносна бяссмерця душы, межаў чалавечага разума і сваёй паўсяддзённасці.

Па сутнасці, беларускае барока — гэта шлях да асэнсавання культурнай і гістарычнай самабытнасці, які заклікаў да глыбокага разважання пра значэнне кожнай хвіліны жыцця і непаўторнасць чалавечага досведу. Такім чынам, літаратура гэтага перыяду стала важным звяном ў развіцці нацыянальнай ідэнтычнасці, запісывала цяжка шкадаваць ностальгіі па традыцыях, якія, нягледзячы на змены часу, не зніклі з беларускай душы.