Курсовая работа: Семантыка і функцыянальнасць міфалагем Сонца і Месяца ў традыцыйнай міфапаэтычнай мадэлі свету беларусаў.

У беларускай міфалагічнай сістэме Сонца і Месяц граюць ключавую ролю, адлюстроўваючы глыбокія сэнсы і культурныя каштоўнасці народа. Яны ўяўляюць сабой дзве супрацьлегласці, якія, аднак, узаемадзейнічаюць у гарманічнай структуры свету. Сонца ўяўляе актыўную, мужчынскую прынцып, якое асвятляе і прыносіць жыццёадзначальныя сілы, тады як Месяц з’яўляецца сімволікай жаночага пачатку, адлюструючы цыклічнасць, мітуслівасць і таямнічасць.

У традыцыйных міфах і легендах Сонца адзначаецца як творца, які выконвае функцыю заступніка і абаронцы. Яго ранішняе ўзняцце інтэрпрэтуецца як адраджэнне, час, калі ўзнаўляецца жыццё, а захад Сонца асацыюецца з завяршэннем цыкла і пачаткам спакою. Месяц, у сваю чаргу, з’яўляецца персаніфікацыяй таямніцы і неведамага. Яго фазы, ад новага месяца да поўні, суправаджаюць важныя жыццёвыя моманты і рытуалы, злучаючыся з мужчынскімі і жаночымі началамі.

Міфалагема Месяца звычайна асацыюецца з тэмамі крыві і жыцця, што адлюстравана ў традыцыйных абрадах, звязаных з нараджэннем, смерцю і трансфармацыяй. Аднак менавіта зварот паміж гэтымі міталагічнымі фігурамі стварае баланс, неабходны для гармоніі сусвету. Такім чынам, усе гэтыя аспекты не толькі характарызуюць нейкую ўспрынятыя рэаліі, але і садзяць у разуменні гісторыі і культуры беларусаў. Траецельная сіметрыя Сонца і Месяца ў міфалогіі падкрэсльвае важнасць ўзаемадзеяння паміж мужчынскім і жаночым, актыўным і рэактыўным, аб'ектыўным і суб'ектыўным сусветам.

Гэтыя веды заставацца актуальнымі ў сучасным жыцці беларусаў, выяўляючыся ў фальклоры, мастацтве і традыцыйных святах, што робіць іх складовай часткай культурнай самасвядомасці. Міфалагічныя вобразны працягваюць натхняць новыя пакаленні, пратаскальваючы веды і мудрасць старажытных традыцый.